26/07/09

Op een vroeg zondagochtend werd Gabriëlla tussen vermicelli-letters en snippers wakker. Vroeg uit de veren, zoals de heet.

Veel te vroeg, zo bleek.
Toen ze vol springplezier op de drempel stond, hoorde ze dat ze enkele uren later moest springen. Geen punt. Springplezier blijft enkele uren houdbaar, zoals bekend.

Het werd een unieke voorstelling. Vandaag speelde er échte muziek tussen de stukjes door. Dat had ik mooi met de muzikanten geregeld. Gabriëlla leek blij verrast. Ook al schrok ze er wel een beetje van. Nu moest ze stil blijven zitten. Minder bewegen omdat de aandacht natuurlijk naar de band moest gaan. Maar zelfs dat geen punt. Wel behoorlijk lastig om het springplezier vast te houden terwijl ze zich in moest tomen.
Ik zag haar op haar lip bijten. Ik zag haar tenen samenknijpen.

Felle Gabriëlla bleef op haar honger zitten. De rustige Gabriëlla ademende en verheugde zich op al dat lekkers dat daarnet nog op een tafel stond.

En na de voorstelling zaten de twee Gabriëlla's op een bankje in de zon. De eerste met wiebelende tenen met het vooruitzicht op een prachtig feest. De tweede met een bordje lekkers. Zij kon er nog wel uren zitten, maar de eerste stuurde haar uiteindelijk huppelen. Verder in de zon tot na de maan.