Ik zal haar missen. Dat bizarre lichtgewicht.
Gisteren was Gabriëlla terug te vinden op een lang smal dakterras in de Brugse binnenstad. Terwijl zij viel, sprong de nacht als een kat op het dak en haar ogen vonkten dansend vuur. Uit de fonkelende schim van het publiek kwam er mooie muziek. Uit de schim schenen goede ogen naar haar toe.
Op het moment dat ze haar hoofd in helse tongen sloot, vloog ze voor een eerste keer écht weg. Dat was duidelijk te horen. Een 'ieguig' bracht haar weer terug. En ze groette eindelijk weer eens zoals dat moet.
Maar wat niemand anders zag: vannacht was Gabriëlla zoek.
Ik was met haar bij de gastvrouw blijven slapen. Om mij heen was nog alles van een feest. Geen mensen. Of ze sliepen. Waar was Gabriëlla heen?
Ik piepte door alle deuren en kieren. Ik schuifelde al in eerste ochtendlicht. Tot ik iets hoorde. Het leek wel een huilende maan. Op het terras was zij gezeten. Met naast haar al haar kleren.
"Hier is het goed. Hier wil ik blijven!"
"Dat is lastig, Gabriëlla... Je moet nog één keer..."
"Maak je geen zorgen, Tine. Hier heb je mijn kleren!"
"Wat moet ik daarmee zonder jou?"
"Na al die keren zou je toch al moeten weten dat ik nooit zonder jouw voeten sprong en nooit zonder jouw stem zong. Dat jij mij niet leent, maar dat ik jou ontvang."
Ze stond op en keek voor zich uit.
Een kat dook op. Gabriëlla stond op één been een vliegtuig te wezen.
Ze keek nog een keer op en fluisterde: "Bedankt, jij kan nu wel zonder mij een rol gaan spelen. Toen steeg ze op en liet mij alleen. Even dacht ik nog: "Zotte Tine!" te horen.
Ik raapte wat er van haar restte op en begreep.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten