Op is op!

Bedankt aan iedereen die Gabriëlla binnenliet.
In je huis. In je tuin. In je hoofd. Maakt niet uit waar.

Het is nu tijd om haar los te laten.
Iets nieuws te maken.

Je hoort het wel.
Gauw!

30/08/09

14:45

4 paar handen
waaronder 1 paar van de gastheer
en 1 gedwongen paar van een kraampjeshoudster van voor de deur geplukt

laarzen: op een bakje Ename

maaginhoud: 1 & 1/2 appel + paar slokjes water
vochtpercentage: behoorlijk bescheiden
adem: onder controle!

bijzonderheden: geen


15:45

1 paar onbekende mannelijke handen
en dus 1 paar ogen om aan te kijken

laarzen: op een bakje Chaudfontaine

maaginhoud: 2 appels + grote scheut water
vochtpercentage: behoorlijk kwistig
adem: net niet buiten adem

bijzonderheden: kin bezeerd bij al te enthousiast duiken en belangrijke schaamtegrens verlegd



16:40

6 paar stipte handen
5 paar late handen
5 paar te late handen

laarzen: terug op het bakje Ename

maaginhoud: 1 & 1/2 appel + grote scheut water
vochtpercentage: erg kwistig
adem: hijgend

bijzonderheden: ademnood was niet nep + volumeknop op tien


SLOTSOM:

Akkoord. Gabriëlla had een grotere opkomst verwacht.

laarzen: Ename is the best!

maaginhoud: 5 appels + 2 glazen water
vochtpercentage: kletsnat
adem: op

bijzonderheden: wat een marathon!

21/08/09

Ik zal haar missen. Dat bizarre lichtgewicht.

Gisteren was Gabriëlla terug te vinden op een lang smal dakterras in de Brugse binnenstad. Terwijl zij viel, sprong de nacht als een kat op het dak en haar ogen vonkten dansend vuur. Uit de fonkelende schim van het publiek kwam er mooie muziek. Uit de schim schenen goede ogen naar haar toe.
Op het moment dat ze haar hoofd in helse tongen sloot, vloog ze voor een eerste keer écht weg. Dat was duidelijk te horen. Een 'ieguig' bracht haar weer terug. En ze groette eindelijk weer eens zoals dat moet.

Maar wat niemand anders zag: vannacht was Gabriëlla zoek.

Ik was met haar bij de gastvrouw blijven slapen. Om mij heen was nog alles van een feest. Geen mensen. Of ze sliepen. Waar was Gabriëlla heen?

Ik piepte door alle deuren en kieren. Ik schuifelde al in eerste ochtendlicht. Tot ik iets hoorde. Het leek wel een huilende maan. Op het terras was zij gezeten. Met naast haar al haar kleren.

"Hier is het goed. Hier wil ik blijven!"
"Dat is lastig, Gabriëlla... Je moet nog één keer..."
"Maak je geen zorgen, Tine. Hier heb je mijn kleren!"
"Wat moet ik daarmee zonder jou?"
"Na al die keren zou je toch al moeten weten dat ik nooit zonder jouw voeten sprong en nooit zonder jouw stem zong. Dat jij mij niet leent, maar dat ik jou ontvang."

Ze stond op en keek voor zich uit.
Een kat dook op. Gabriëlla stond op één been een vliegtuig te wezen.
Ze keek nog een keer op en fluisterde: "Bedankt, jij kan nu wel zonder mij een rol gaan spelen. Toen steeg ze op en liet mij alleen. Even dacht ik nog: "Zotte Tine!" te horen.

Ik raapte wat er van haar restte op en begreep.

26/07/09

Op een vroeg zondagochtend werd Gabriëlla tussen vermicelli-letters en snippers wakker. Vroeg uit de veren, zoals de heet.

Veel te vroeg, zo bleek.
Toen ze vol springplezier op de drempel stond, hoorde ze dat ze enkele uren later moest springen. Geen punt. Springplezier blijft enkele uren houdbaar, zoals bekend.

Het werd een unieke voorstelling. Vandaag speelde er échte muziek tussen de stukjes door. Dat had ik mooi met de muzikanten geregeld. Gabriëlla leek blij verrast. Ook al schrok ze er wel een beetje van. Nu moest ze stil blijven zitten. Minder bewegen omdat de aandacht natuurlijk naar de band moest gaan. Maar zelfs dat geen punt. Wel behoorlijk lastig om het springplezier vast te houden terwijl ze zich in moest tomen.
Ik zag haar op haar lip bijten. Ik zag haar tenen samenknijpen.

Felle Gabriëlla bleef op haar honger zitten. De rustige Gabriëlla ademende en verheugde zich op al dat lekkers dat daarnet nog op een tafel stond.

En na de voorstelling zaten de twee Gabriëlla's op een bankje in de zon. De eerste met wiebelende tenen met het vooruitzicht op een prachtig feest. De tweede met een bordje lekkers. Zij kon er nog wel uren zitten, maar de eerste stuurde haar uiteindelijk huppelen. Verder in de zon tot na de maan.

20/06/09

Een badkamer is een badkamer. Altijd. Dus veel aandacht krijgt die ruimte normaal niet. Maar als de gastvrouw zegt: "Kunnen we je wel vertrouwen in onze badkamer?" Dan gaat de Sherlock in Gabriëlla op zoek.

Dit exemplaar is ruim. Twee wastafels. Als verloofd. Eentje duidelijk van een mannetje. De ander klaarblijkelijk van een vrouwtje met lange haren. Zij poetst elektrisch en heeft enkele zilverkleurige juwelen. Hij poetst ouderwets. Met verschillende tandenborstels. Op zich niets aan de hand. Tot Gabriëlla bij de toiletpot een dichtbundel van Al Galidi vindt: De laatste slaaf. Biografie van een terugkeer. Ze pakt het boekje en warempel het valt op de grond. Open. Op een welbepaalde pagina. Op z'n minst is deze situatie wat bizar te noemen, ware het niet dat Gabriëlla zich in een huis van een dichterskoppel bevindt.

Terwijl de woonkamer beneden wordt gevuld met cijfers - "Hallo, ik ben nummer 24." "Ik ben nummer 9." - gaat Gabriëlla pluizen op de opengevallen pagina. Op de pot natuurlijk. Een badrand zit zo moeilijk. Ze leest:
Ik zit vast in een shoarmatent,
waarin ik mijn vlees moet grillen
en afhakken en in broodjes stoppen
met mayonaise.
Zit zij vast? Zij zit vast. Zo zit het!

Beneden lijkt het geen shoarmatent. Gelukkig! Een behoorlijk volle kamer. Vooral buren zo blijkt. Ook vrienden en zowaar een vreemde!
Gabriëlla springt haar eigen bundel in. Vergeet de gruwelijke boodschap verscholen in de poëtische badkamer. Ze is.

Het zou perfect gelukt zijn, ware het niet de CD-speler...
Die draait vast. Blijft vast.

Paniek wordt een liedje uit het publiek.
Zondvloed wordt verdacht gevaarlijk voor de adem.
Buren worden losser dan de tegels in de vloeren.

Als ze later weer naar huis rijdt, denkt ze aan een kom vol paprika's.
Zoals Gert Vlok Nel het zong in goed gezelschap:
het gevoel hoe my hart losruk uit my ly
en soos 'n roeiboot in die rivier afdryf
ek kon nie meer slaap nie, nie meer lag nie,
nie meer iets ooit reg doen nie,
nooit ooit weer vir jou soen nie

Dat is vastzitten. Daar kan Galidi nog wat van leren. Hiervoor wil Gabriëlla nog heel wat vreemde badkamers inspecteren. Mooi!

23/05/09

Met een file van een uur in haar achterwerk wurmde Gabriëlla zich in haar pakje. Voor het eerst in haar korte leven was het zonlicht al helemaal verdwenen. De vlag hing uit en de glimmende gastvrouw gaf gezellig thuis. En hatseflats! van vloekende furie werd ze gevallen vrouw. Eensklaps.

Ze versleepte haar spullen naar een keuken vol verjaardagsgasten en een overvloed aan hapjes. Daar kon ze bijna op de tenen van de gasten springen. Ze deed het nét niet. Ze sprong wel wat zwaarder met die file in haar billen. Dat natuurlijk wel. Maar Lady Lucifer kwam, zag en overwon de helletocht van twee uur hels regenrijden met overstuurde handen en grommende tanden. Alle zwaveldamp trok weg totdat een echte Lucifer verscheen. Maar net zoals hij kwam, verdween hij even zeer.

Haar zondvloed duurde iets langer. Haar haren drupten meer.
Na het zwoegen was er een staand applaus, eten, wijn en heel veel lekker zoets.
En dan mag het letterlijk niet zo zichtbaar zijn: haar achterwerk werd licht en eens weer in de auto gezeten, snorde het tevreden in het gezelschap van de gps. Kronkelwegen in de nacht merkten het toen ze met zachte motberegende wielen werden bereden.

10/04/09

Het was alweer een hele tijd geleden dat een zondvloed het jurkje van Gabriëlla raakte. Eindelijk was het weer zover!

Samen met haar reed ik afgelopen vrijdag naar boekhandel De Zondvloed in Roeselare. Het was een lentedag en haar kleren pasten haar wonderwel. Vrolijk dus.
Alles werd buiten uitgestald. Incluis de appels in het keienveld. Gabriëlla liep op het dunne muurtje en strafte zichzelf met regen toen ze er drie keer afgedonderd was.

Terwijl het publiek helemaal voltallig was, werd alles naar binnen gesleept. Incluis het lichaam van de natte gestreepte sokken. En net nadat een hond haar klokhuis overmeesterd had, begon Gaby te stromen met de regen tegen het raam in haar nek.

Het was een voorstelling met vlijmscherp mes en chique schoenen. Veel aandacht tussen al die boeken. Gezellig werd er doorgezakt tot niet ik, maar Gabriëlla klaterde van wijn en stil verlangen naar meer appels, minder zwijgen en vooral veel springen om zich heen.