Vandaag sprong Gabriëlla de taalgrens over en dat deed haar goed.
Saint-Sauveur blijkt namelijk een bijna-heilige redding voor wie eigenlijk niet springen kan.
Ze voelde zich uitzonderlijk loom vandaag. Kreeg niet eens pap gezegd. Ook al zeg je dit niet zo. Maar bij aankomst hoorde ze een derde adem. Die van Boris Trouplin. Al moet Gabriëlla toegeven dat dit niet haar lievelingsmuziek is, bijna onmiddellijk voelde ze dat dit niet zomaar een bezoekje ging worden. Hier was bezieling, zoals dat heet. Ook al was dit oorspronkelijk het laatste en letterlijk het dertiende optreden in een dozijn.
Eerst kroop Robert in een rozenbad onder een boom terwijl ze toekeek en genoot. Robert kon namelijk zo een broer van zotte Gaby zijn. Worden.
Met de geur van stro en het zicht op het binnenplein van Ferme Troubadour had Gabriëlla een prachtige locatie om de adem uit haar lijf te persen. Zo heftig dat ze aan het bloeden ging. Zo heftig dat zelfs de muzikanten van Boréale, die geen woord konden begrijpen (al sprong ze in het Frans - spreken doet ze enkel met haar eigen tong), van aan hun tafel toekeken en bijna zwegen.
Mooi!Mooi!Mooi!
Uit zichzelf zegt Gabriëlla dat te weinig.
Op de tonen van het folkorkest maakten de bezoekers een dansje op de houten binnenkoer. Gabriëlla keek toe, dronk en vertrok. Met stille trom en kloppend hart. Nog eens springen zou haar wel eens fataal laten verdwijnen en geef toch toe: dat doe je niet als je voelt: "Ik mocht er zijn vandaag..."
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten