Auw! Een mooie levensles vandaag!
Decor is niet altijd functioneel in alle omstandigheden.
Gaby gleed uit - languit! Dorie, hier moet ik iets aan doen.
Het deed geen pijn: maar haar kousen zijn nu dringend aan vervanging toe.
Gezien het zomerse (?) seizoen, zijn dezelfde winterbenen niet meer te verkrijgen, dus zal ik Gabriëlla eens naar de winkel moeten meenemen. Ze haat dat zo. Nog meer dan ik.
En het decor? Dat slipt maar even voort...
Het maakt het weer eens anders spannend.
vrijdag 6 juni 2008
20/04/08
Op een zondagnamiddag in de kroeg komen jongens met de kaarten spelen en soms wil men gewoon een frisse pint. Maar dat kom ik de trappen afgegleden. Na al die maanden zit mijn pakje niet op mijn gemak. Wil men mij hier wel op zijn bord? Daarbij voel ik me ook niet op mijn iks.
Gelukkig is er aandacht. Gelukkig is er wijn.
Het was wel wat anders, maar leuk om er te zijn!
Mijn laarzen kregen hier een geurtje van de huiskat mee. Wie ooit ruikt, ruikt niet mij maar het café!
Gelukkig is er aandacht. Gelukkig is er wijn.
Het was wel wat anders, maar leuk om er te zijn!
Mijn laarzen kregen hier een geurtje van de huiskat mee. Wie ooit ruikt, ruikt niet mij maar het café!
20/01/08
Het voordeel van als eerste binnenkomen in dit huis is, dat ik als laatste naar huis kan vertrekken. Alle auto's staan te krap en de mijne kan niet weg.
In andere gevallen zou ik wanhopig een vluchtweg zoeken. Opstijgen desnoods. Maar hier spreid ik mijn vleugels over de rug van de stoel uit. Zitten blijven kan me hier niet deren!
Later rij ik fluitend naar huis terug.
In andere gevallen zou ik wanhopig een vluchtweg zoeken. Opstijgen desnoods. Maar hier spreid ik mijn vleugels over de rug van de stoel uit. Zitten blijven kan me hier niet deren!
Later rij ik fluitend naar huis terug.
09/12/07
Probeer het je voor te stellen: een huiskamer vol familie. Broers en zussen. Ooms en tantes. Neefjes en nichtjes. En dan gebeurt er dit:
De deur gaat open. Gekke nicht met gestreepte sokken spreidt de armen en springt de longen uit haar lijf. Ze gooit haar oom een groene appel toe en maakt de vloer kletsnat. En dan denkt ze ook nog eens dat ze een vliegtuig is?
Zotte zus is nog zotter dan zotte Gaby!
De deur gaat open. Gekke nicht met gestreepte sokken spreidt de armen en springt de longen uit haar lijf. Ze gooit haar oom een groene appel toe en maakt de vloer kletsnat. En dan denkt ze ook nog eens dat ze een vliegtuig is?
Zotte zus is nog zotter dan zotte Gaby!
01/12/07
Dit is een avond om in een lijstje op te hangen op een lichtblauwe muur.
Het regende toen ik samen met vrienden in het huis van mijn gastheer arriveerde. Wat onwennig schudde ik wat handen en liet me zelfs een glaasje cava inschenken.
Een verzorgde badkamer toonde mij in een bijzondere mooie kamer. Niet dat het me paste, maar het voelde wel goed daar.
In een zitkamer vol dertigers sloop ik de plankenvloer op, schuifelde even voor ik begon. Dit was de aandacht die ik wou. Deze ogen keken naar me uit, al kenden ze me niet.
Na de voorstelling werd ik verwend met lekker eten. De gastheer had aan alles gedacht. De vreemde eend werd warempel opgenomen, al bleef ze wel wat vreemd tussen al die vlotte vogels.
En in mijn laars? Je wilt het niet weten! Een klein beetje fobie armer - een warm gevoel rijker!
Het regende toen ik samen met vrienden in het huis van mijn gastheer arriveerde. Wat onwennig schudde ik wat handen en liet me zelfs een glaasje cava inschenken.
Een verzorgde badkamer toonde mij in een bijzondere mooie kamer. Niet dat het me paste, maar het voelde wel goed daar.
In een zitkamer vol dertigers sloop ik de plankenvloer op, schuifelde even voor ik begon. Dit was de aandacht die ik wou. Deze ogen keken naar me uit, al kenden ze me niet.
Na de voorstelling werd ik verwend met lekker eten. De gastheer had aan alles gedacht. De vreemde eend werd warempel opgenomen, al bleef ze wel wat vreemd tussen al die vlotte vogels.
En in mijn laars? Je wilt het niet weten! Een klein beetje fobie armer - een warm gevoel rijker!
25/11/07
Ik nodig mezelf uit tegenwoordig. Niet op de koffie. Niet op de thee. Zelfs niet om te zuipen. Ik nodig mezelf uit om in een 'vreemd' huis mijn monoloog Amen & uit! te brengen. Eén van de doelen van dit initiatief is, dat ik vind dat ik eens meer onder de mensen moet leren komen. Want ik kan niet zo goed om met publiek.
Zonet speelde ik mijn eerste huiskamervoorstelling.
Het was een beetje raar. Het publiek kwam niet voor de voorstelling, maar voor het huis. De bewoners gaven namelijk een 'familie-instuif' voor hun nieuwe woning. Een theatervoorstellingetje koppelen aan een drankje/hapje/dit-is-de-gang-naar-de-slaapkamer. Dat was op zich niet erg. Maar normaal speel ik voor mensen die toneel willen zien. Geen huis. Nu waren de mensen toch wat overrompeld en vooral een beetje luidruchtig. Allemaal geen groot probleem... Aandacht kan je winnen. Toch?
Maar een appel kwam niet goed terecht en middenin een ontroerend lied hoorde ik gegniffel en niet-eens-fluisterend geblaat. Na de voorstelling kroop ik van schaamte in een hoekje omdat niemand écht gemeende denkbeeldige bloemen om mijn hals hing, ook al had ik zélf het idee dat alles goed verlopen was (op die ene appel na).
Maar het publiek kwam natuurlijk niet voor denkbeeldige bloemen. Ze kwamen om de bewoners te feliciteren en het huis te inspecteren. Met dit besef voelde ik me een indringer en ik maakte dat ik snel weg kwam.
"Doorbijten, meid!" bedacht ik op de weg terug. En "Je wou toch zo nodig?"
De volgende keer dat ik onder de mensen kom, zal ik beter mikken.
"Hier ben ik, kijk en hoor me aan!"
Zonet speelde ik mijn eerste huiskamervoorstelling.
Het was een beetje raar. Het publiek kwam niet voor de voorstelling, maar voor het huis. De bewoners gaven namelijk een 'familie-instuif' voor hun nieuwe woning. Een theatervoorstellingetje koppelen aan een drankje/hapje/dit-is-de-gang-naar-de-slaapkamer. Dat was op zich niet erg. Maar normaal speel ik voor mensen die toneel willen zien. Geen huis. Nu waren de mensen toch wat overrompeld en vooral een beetje luidruchtig. Allemaal geen groot probleem... Aandacht kan je winnen. Toch?
Maar een appel kwam niet goed terecht en middenin een ontroerend lied hoorde ik gegniffel en niet-eens-fluisterend geblaat. Na de voorstelling kroop ik van schaamte in een hoekje omdat niemand écht gemeende denkbeeldige bloemen om mijn hals hing, ook al had ik zélf het idee dat alles goed verlopen was (op die ene appel na).
Maar het publiek kwam natuurlijk niet voor denkbeeldige bloemen. Ze kwamen om de bewoners te feliciteren en het huis te inspecteren. Met dit besef voelde ik me een indringer en ik maakte dat ik snel weg kwam.
"Doorbijten, meid!" bedacht ik op de weg terug. En "Je wou toch zo nodig?"
De volgende keer dat ik onder de mensen kom, zal ik beter mikken.
"Hier ben ik, kijk en hoor me aan!"
17/09/07
Gisteren was het dan eindelijk die dag waar ik zo lang mee in mijn hoofd gezeten heb. Slapeloze nachten en onbeschaamde vreetbuien hebben me blijkbaar goed gedaan. Het voelde ongelooflijk goed daar op die planken. Alsof het zo moest zijn.
Bedankt voor wie er was. Jullie applaus deed me een paar milimeter groeien.
Bedankt voor wie er was. Jullie applaus deed me een paar milimeter groeien.
14/09/07
Na heel wat gevloek, zweet en tranen (jawel!) is het zondag eindelijk zover. Dan sta ik helemaal alleen op de Nazomer-planken met een eerste échte solo-voorstelling van ongeveer drie kwartier. Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad om Amen en uit! te maken.
Gisteren had ik de eerste repetitie in de Oude Kerk. En raad eens: het voelt (op een paar blauwe plekken na) helemaal goed.
Wie me een groot plezier wil doen, hoeft dit jaar geen verjaardagscadeautje te kopen: kom gewoon naar Vichte...
Gisteren had ik de eerste repetitie in de Oude Kerk. En raad eens: het voelt (op een paar blauwe plekken na) helemaal goed.
Wie me een groot plezier wil doen, hoeft dit jaar geen verjaardagscadeautje te kopen: kom gewoon naar Vichte...
Abonneren op:
Posts (Atom)