Te droog

Een stukje theater in je huis, in je tuin, in je zaak, voor je voordeur of op je festival?

Nodig Gabriëlla eens bij je uit!
Ze heeft niet zoveel nodig.

De voorstelling duurt circa 30 minuten én is vochtig.


Mail als de bliksem naar dit adres.

27/09/08

Zotte Gaby zal het niet ontkennen: dit (voorlopig laatste) bezoekje was er eentje met de nodige portie bibber en beef. Daar zat ik wel voor iets tussen. Ze kwam namelijk op een échte theatervloer te staan met een échte tribune. In die zitjes zaten de billen van heel wat van mijn leerlingen, hun ouders en mijn meeste collega's. Ik had haar een beetje bang gemaakt. Leerlingen en collega's zijn namelijk wat kritischer. Toch?
Gelukkig slikte Gabriëlla dit door samen met een zure appel: vijf minuten voor aanvang was ze mijn angst al vergeten. Gelukkig maar!

Ze bezeerde haar knieën, draaide haar contactlenzen tijdens het 'zondvloeden' tot achter haar oogbol en haar hart sloeg over tijdens het springen: kortom ze gaf zich helemaal en met resultaat! Het was één van de mooiste bezoekjes dit afgelopen jaar.

Vooral haar buigen op het einde was een buigen met een 'glunderbuig'.
Trots ben ik dat ik Gabriëlla toeliet in mijn huid...

Nu hangt ze te drogen in de tuin.
Als het mag, haal ik ze terug binnen.
Als het niet mag, ook.

21/09/08

Vandaag sprong Gabriëlla de taalgrens over en dat deed haar goed.
Saint-Sauveur blijkt namelijk een bijna-heilige redding voor wie eigenlijk niet springen kan.

Ze voelde zich uitzonderlijk loom vandaag. Kreeg niet eens pap gezegd. Ook al zeg je dit niet zo. Maar bij aankomst hoorde ze een derde adem. Die van Boris Trouplin. Al moet Gabriëlla toegeven dat dit niet haar lievelingsmuziek is, bijna onmiddellijk voelde ze dat dit niet zomaar een bezoekje ging worden. Hier was bezieling, zoals dat heet. Ook al was dit oorspronkelijk het laatste en letterlijk het dertiende optreden in een dozijn.

Eerst kroop Robert in een rozenbad onder een boom terwijl ze toekeek en genoot. Robert kon namelijk zo een broer van zotte Gaby zijn. Worden.

Met de geur van stro en het zicht op het binnenplein van Ferme Troubadour had Gabriëlla een prachtige locatie om de adem uit haar lijf te persen. Zo heftig dat ze aan het bloeden ging. Zo heftig dat zelfs de muzikanten van Boréale, die geen woord konden begrijpen (al sprong ze in het Frans - spreken doet ze enkel met haar eigen tong), van aan hun tafel toekeken en bijna zwegen.

Mooi!Mooi!Mooi!
Uit zichzelf zegt Gabriëlla dat te weinig.

Op de tonen van het folkorkest maakten de bezoekers een dansje op de houten binnenkoer. Gabriëlla keek toe, dronk en vertrok. Met stille trom en kloppend hart. Nog eens springen zou haar wel eens fataal laten verdwijnen en geef toch toe: dat doe je niet als je voelt: "Ik mocht er zijn vandaag..."

11/09/08

In haar nieuwe gestreepte kousen schreed Gaby gisteren anderhalf uur lang rondjes in de kelder van een restaurant. Ze zag oesters en scampi's voorbijkomen en ze zag vooral veel flessen wijn. Gabriëlla kent geen water in de mond. Ze dacht gisteren alleen:"Bougeren!" en bleef maar schrijden.

Boven haar kwamen de gasten aan. Toen Gaby de zwarte koelkast honderd keer gedag gezegd had en ook de kok, zaten ze inmiddels aan het voorgerecht. Tussen voor en hoofd werd zij opgediend: vrolijk geserveerd met een appel in de mond. De gasten waren verbaasd een zotte vrouw te zien temidden van die vissen op de kaart. Wat deed zij daar in godsnaam met longen die uit hun voegen barstten? Maar toen Gabriëlla haar hoofd in water stak en hapte, bleef de aandacht vast, leek men haar te herkennen. Meestal.

Na het optreden kreeg ze voor het eerst in haar leven snoekbaars te eten en ze at en dronk nog ander lekkers. Na wat gespartel in het begin zwom ze weldra weer in volle goestingzee. En iedereen zwom mee.

30/08/08

Omdat zotte Gaby intussen de kaap van tien gehaald heeft, werd ze beloond met nieuwe kleurige panty. Minder witte kuit te zien... Oef! Ze werd op slag wat vrolijker.

Ik had haar wat bang gemaakt. Vandaag speelde ze in het huis van twee van mijn collega's. In het publiek onder andere mijn directeur en zijn vrouw. Ook een hoofdbibliothecaris en een bekend auteur zaten aan haar voeten. En een moeder en een vriendin.
Voor aanvang had ik gezegd: "Lieve Gaby, als je dit verprutst dan trek ik op slag die kousen stuk. En dan mag je voortaan weer 'wittekuiten'...".

Of het werkte? Ze ademde wat luider. Sprong wat voorzichtiger. Maar stak haar hoofd meer in het water als was ze een zeestruisvogel. Kiboe! Kiboe!
Daar zijn mooie plaatjes van gemaakt. Als Gabriëlla toestemming geeft, plaats ik er binnenkort een paar online.

Haar panty mag ze nog even houden. De avond was gezellig en beschonken.
En straks ga ik gewoon weer werken, terwijl zotte Gaby vrolijk rondhuppelt als twee witte wollige konijnen.

09/08/08

Je maakt wel eens iets mee: een experiment.

Gabriëlla was vandaag niet in haar eentje alleen. Ze had een oude bekende meegebracht: Jeroom. Niet dat ze dan met elkaar moeten praten: Jeroom en Gabriëlla. Een blik is zelfs bijna overbodig. Maar hij zit er wel. Dat is genoeg.
Het is een rare man, vooral als je hem voor een eerste keer ziet. Als zij onrustig spartelt, kijkt hij rust in de kamer. Als hij broebelt, houdt zij zich stil.

Misschien neemt ze hem wel nog eens een keertje mee. Desnoods verborgen in één van de plooien van haar jurkje. Of op de bodem van een laars.

Het doet gewoon eens deugd om met zijn tweetjes wereldvreemd te zijn.

06/07/08

Regendansjes niet dansen, helpt! Dat staat nu als een paal boven water.

Terwijl Gabriëlla achter de garage stond te ijsberen, wou ze warempel een dansje maken. Maar ze dacht: "Nee, straks regent het nog..." dus danste ze nét niet. Toen de wolken kwamen bovendrijven in de grote mooie tuin en de ruim twintig gasten daarin een plaats vonden, nagelde ze haar voeten aan de bodem vast. "Nee, nog steeds niet dansen... Nog niet."

In de voorstelling kon ze het niet laten. Ze maakte rare sprongen, durfde niet meer naar boven kijken, voelde soms een druppel in haar nek en bleef dan even stokstijf staan.

Regen viel er pas veel later. De gasten waren weg en binnen bij een slaatje zat ze lekker droog. Terwijl ze lachte, danste ze als nooit tevoren.

30/06/08

Met twee babys, twee katten en een schildpad aan haar voeten sprong Gaby wat voorzichtiger vandaag. Ze had met de schuifdeur een leuk kadertje om zich heen, waar ze af en toe eens door kon prikken. Eén baby schrok. AU! Heel even. Een vliegtuig is ook niet alles...

Gabriëlla deed het vandaag voor het eerst zonder gestreepte kleurige kousen maar met twee streepjes witte kuiten. En verwend met aandacht, eten en wat erbij? Zeg dat lekker wel! Een locatie om te stelen.

10/05/08

Auw! Een mooie levensles vandaag!

Decor is niet altijd functioneel in alle omstandigheden.

Gaby gleed uit - languit! Dorie, hier moet ik iets aan doen.
Het deed geen pijn: maar haar kousen zijn nu dringend aan vervanging toe.
Gezien het zomerse (?) seizoen, zijn dezelfde winterbenen niet meer te verkrijgen, dus zal ik Gabriëlla eens naar de winkel moeten meenemen. Ze haat dat zo. Nog meer dan ik.

En het decor? Dat slipt maar even voort...
Het maakt het weer eens anders spannend.

20/04/08

Op een zondagnamiddag in de kroeg komen jongens met de kaarten spelen en soms wil men gewoon een frisse pint. Maar dat kom ik de trappen afgegleden. Na al die maanden zit mijn pakje niet op mijn gemak. Wil men mij hier wel op zijn bord? Daarbij voel ik me ook niet op mijn iks.

Gelukkig is er aandacht. Gelukkig is er wijn.
Het was wel wat anders, maar leuk om er te zijn!

Mijn laarzen kregen hier een geurtje van de huiskat mee. Wie ooit ruikt, ruikt niet mij maar het café!

20/01/08

Het voordeel van als eerste binnenkomen in dit huis is, dat ik als laatste naar huis kan vertrekken. Alle auto's staan te krap en de mijne kan niet weg.

In andere gevallen zou ik wanhopig een vluchtweg zoeken. Opstijgen desnoods. Maar hier spreid ik mijn vleugels over de rug van de stoel uit. Zitten blijven kan me hier niet deren!

Later rij ik fluitend naar huis terug.

09/12/07

Probeer het je voor te stellen: een huiskamer vol familie. Broers en zussen. Ooms en tantes. Neefjes en nichtjes. En dan gebeurt er dit:

De deur gaat open. Gekke nicht met gestreepte sokken spreidt de armen en springt de longen uit haar lijf. Ze gooit haar oom een groene appel toe en maakt de vloer kletsnat. En dan denkt ze ook nog eens dat ze een vliegtuig is?

Zotte zus is nog zotter dan zotte Gaby!

01/12/07

Dit is een avond om in een lijstje op te hangen op een lichtblauwe muur.

Het regende toen ik samen met vrienden in het huis van mijn gastheer arriveerde. Wat onwennig schudde ik wat handen en liet me zelfs een glaasje cava inschenken.
Een verzorgde badkamer toonde mij in een bijzondere mooie kamer. Niet dat het me paste, maar het voelde wel goed daar.

In een zitkamer vol dertigers sloop ik de plankenvloer op, schuifelde even voor ik begon. Dit was de aandacht die ik wou. Deze ogen keken naar me uit, al kenden ze me niet.

Na de voorstelling werd ik verwend met lekker eten. De gastheer had aan alles gedacht. De vreemde eend werd warempel opgenomen, al bleef ze wel wat vreemd tussen al die vlotte vogels.

En in mijn laars? Je wilt het niet weten! Een klein beetje fobie armer - een warm gevoel rijker!

25/11/07

Ik nodig mezelf uit tegenwoordig. Niet op de koffie. Niet op de thee. Zelfs niet om te zuipen. Ik nodig mezelf uit om in een 'vreemd' huis mijn monoloog Amen & uit! te brengen. Eén van de doelen van dit initiatief is, dat ik vind dat ik eens meer onder de mensen moet leren komen. Want ik kan niet zo goed om met publiek.

Zonet speelde ik mijn eerste huiskamervoorstelling.
Het was een beetje raar. Het publiek kwam niet voor de voorstelling, maar voor het huis. De bewoners gaven namelijk een 'familie-instuif' voor hun nieuwe woning. Een theatervoorstellingetje koppelen aan een drankje/hapje/dit-is-de-gang-naar-de-slaapkamer. Dat was op zich niet erg. Maar normaal speel ik voor mensen die toneel willen zien. Geen huis. Nu waren de mensen toch wat overrompeld en vooral een beetje luidruchtig. Allemaal geen groot probleem... Aandacht kan je winnen. Toch?

Maar een appel kwam niet goed terecht en middenin een ontroerend lied hoorde ik gegniffel en niet-eens-fluisterend geblaat. Na de voorstelling kroop ik van schaamte in een hoekje omdat niemand écht gemeende denkbeeldige bloemen om mijn hals hing, ook al had ik zélf het idee dat alles goed verlopen was (op die ene appel na).

Maar het publiek kwam natuurlijk niet voor denkbeeldige bloemen. Ze kwamen om de bewoners te feliciteren en het huis te inspecteren. Met dit besef voelde ik me een indringer en ik maakte dat ik snel weg kwam.
"Doorbijten, meid!" bedacht ik op de weg terug. En "Je wou toch zo nodig?"

De volgende keer dat ik onder de mensen kom, zal ik beter mikken.
"Hier ben ik, kijk en hoor me aan!"

17/09/07

Gisteren was het dan eindelijk die dag waar ik zo lang mee in mijn hoofd gezeten heb. Slapeloze nachten en onbeschaamde vreetbuien hebben me blijkbaar goed gedaan. Het voelde ongelooflijk goed daar op die planken. Alsof het zo moest zijn.

Bedankt voor wie er was. Jullie applaus deed me een paar milimeter groeien.

14/09/07

Na heel wat gevloek, zweet en tranen (jawel!) is het zondag eindelijk zover. Dan sta ik helemaal alleen op de Nazomer-planken met een eerste échte solo-voorstelling van ongeveer drie kwartier. Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad om Amen en uit! te maken.

Gisteren had ik de eerste repetitie in de Oude Kerk. En raad eens: het voelt (op een paar blauwe plekken na) helemaal goed.

Wie me een groot plezier wil doen, hoeft dit jaar geen verjaardagscadeautje te kopen: kom gewoon naar Vichte...